Wysiłkowe nietrzymanie moczu - leczenie zachowawcze

Wysiłkowe nietrzymanie moczu – jak prawidłowo i skutecznie rozpocząć leczenie?

Leczenie problemu z trzymaniem moczu wg standardów europejskich zaczyna się od leczenia zachowawczego, a dopiero w następnej kolejności jeśli te działania nie przynoszą zamierzonego rezultatu wykorzystuje się możliwości zabiegowe lub operacyjne. Jednakże leczenie zachowawcze i operacyjne nie powinny nigdy być metodami alternatywnymi, zawsze powinny być łączone ponieważ jeśli nawet leczenie zachowawcze nie przyniesie pełnego rezultatu to działania zabiegowe będą wtedy skuteczniejsze, a efekty zabiegowe trwalsze. W Polsce urolodzy mają wytyczne mówiące o konieczności odbycia przez pacjenta 6 – miesięcznej rehabilitacji, zanim zapadnie decyzja o zabiegu operacyjnym, chyba , że stan pacjenta kwalifikuje go do natychmiastowej operacji.

Poza tym ogromna cześć młodych kobiet cierpiąca na niewielkie wycieki moczu, po prostu nie kwalifikuje się do zabiegów operacyjnych z powodu młodego wieku i niewielkiego stopnia nietrzymania moczu (ograniczone czasowo efekty zabiegowe).

Leczenie zachowawcze – czyli rehabilitacja.

Leczenie problemów związanych z różnymi formami nietrzymania moczu, zaczyna się od poprawy funkcji mięśni i nerwów dna miednicy, które mają bezpośredni wpływ na warunki trzymania moczu jak również na częstotliwość oddawania moczu.

Jak powinna przebiegać skuteczna rehabilitacja dna miednicy?

Przede wszystkim rehabilitacja nietrzymania moczu to nie tylko samodzielne wykonywanie ćwiczeń Kegla. Potrzebna jest współpraca ze specjalistami fizjoterapii dna miednicy, którzy nie tylko uczą prawidłowego wykonywania ćwiczeń mięśni dna miednicy, ale wykonują również zabiegi rehabilitacyjne składające się z następujących elementów:

- Biofeedbacku:

Czyli wizualizacji pracy mięśni dna miednicy w postaci wykresu na monitorze, która pozwala rozpoznać terapeucie z jakimi zaburzeniami pracy mięśni dna miednicy mamy do czynienia w danym przypadku. Biofeedback pokaże nam, zaburzenia kurczenia, relaksacji, wytrzymałości, czy też stabilności pracy mięśni dna miednicy. Ta forma diagnostyczna wskazuje terapeucie kierunek w jakim powinna być prowadzona terapia. Biofeedback również wykorzystywany jest do terapii – pokazuje pacjentowi zaburzenia pracy jego mięśni i sposób w jaki może na nie wpływać.

- Elektrostymulacji wywoływanej świadomym skurczem pacjenta

Jest to najbardziej naturalna forma leczenia zaburzeń pracy mięśni, ponieważ zachowany jest cały naturalny łańcuch pobudzenia mięśnia do skurczu. Pacjent napina świadomie mięśnie, a gdy wartość napięcia przekroczy próg wyznaczony przez fizjoterapeutę, uruchomia się elektrostymulacja wzmacniająca skurcz mięśniowy wykonany świadomie przez pacjenta. Dzięki temu pobudzeniu ulega cały układ od kory ruchowej w mózgu, poprzez rdzeń kręgowy, aż do zakończeń nerwowych w mięśniach. Wartości elektrostymulacji ustala fizjoterapeuta indywidualnie dla każdego pacjenta.

- Elektrostymulacji nerwów dna miednicy

Na dolnej części pleców fizjoterapeuta przykleja elektrody stymulujące unerwienie mięśni dna miednicy, które często bywa uszkodzone na skutek urazów, porodów, ciąży (mimo cesarskiego cięcia), operacji, itp. Uszkodzone nerwy mięśnie dna miednicy nie mogą prawidłowo sterować mięśniami dna miednicy.

- Terapii manualnej:

Są to manualne działania terapeuty skierowane na inne elementy ludzkiego ciała, które mogą mieć wpływ na działanie mięśni i nerwów krocza, warunki trzymania moczu i inne dysfunkcje dna miednicy. Terapia może być więc prowadzona np.: na kręgosłupie, kończynach dolnych, klatce piersiowej czy stawach skroniowo-żuchwowych.

- Terapii domowej planowanej i kontrolowanej przez specjalistę fizjoterapii dna miednicy.

W skład domowej terapii dna miednicy wchodzą:

- samodzielne ćwiczenia i rozciągania mięśni dna miednicy
- samodzielne ćwiczenia mięśni dna miednicy na indywidualnie zaprogramowanym elektrostymulatorze
sensomotoryczne treningi mięśni dna miednicy
s- posoby redukcji wycieków (poprzez naukę przyjmowania odpowiednich pozycji i napięć dna miednicy w sytuacjach prowokujących wycieki)
- sposoby radzenia sobie z parciami naglącymi

- Terapii skojarzonej z działaniami lekarskimi:

- farmakoterapia
- diagnostyka
- pessaroterapia


Jakie zaburzenia urologiczne mają szansę na wyleczenie poprzez rehabilitacje?

- wysiłkowe nietrzymanie moczu (wycieki moczu podczas kichania, śmiechu, kaszlu. dźwigania, skakania, biegania, chodzenia, wchodzenia po schodach)
- pęcherz nadreaktywny ( częste odwiedzanie toalety związane z nagłym silnym parciem trudnym do opanowania z obawą popuszczenia moczu, objawy: chodzenie na zapas przed wyjściem z domu, nagłe parcia po powrocie do domu, wybudzające parcia w nocy, parcia w pośpiechu i sytuacjach stresowych, oddawanie małych ilości moczu)
- trudności w oddawaniu moczu (problem z rozpoczęciem mikcji)
- nietrzymanie moczu u dzieci (podczas wysiłku, w nocy – bez uchwytnej przyczyny - problemu)zaleganie moczu w pęcherzu

- Inne nie urologiczne problemy poddające się rehabilitacji:

vulvodynia, vestibulodynia, pochwica, clitodynia ( bóle krocza i kurcze mięśniowe u kobiet uniemożliwiające życie seksualne
obniżenie narządów rodnych (obniżenie przedniej ściany pochwy, obniżenie lub wypadanie macicy)

- Jak rozpocząć rehabilitację:

Rehabilitację po wykluczeniu przeciwwskazań i potwierdzeniu wskazań możemy rozpocząć bez zlecenia lekarskiego, jednakże część przypadków wymaga diagnostyki lekarskiej w celu potwierdzenia wskazania lub wykluczenia przeciwwskazania. Pacjenci wymagający diagnostyki lekarskiej kierowani są przez terapeutów H&B Clinic do sprawdzonych i doświadczonych lekarzy specjalistów.

Autorzy artykułu udzielaja odpowiedzi na dodatkowe pytania pod telefonem :
531 338 343
Specjaliści fizjoterapii dna miednicy:
mgr Dorota Basista, mgr Piotr Basista

Wysiłkowe nietrzymanie moczu